Gisteren waren Caatje en ik voor het eerst sinds maanden weer eens samen naar de film. Down to Earth, we hoorden er via via van en zou voor ons een must see zijn. Klopte helemaal. Wat we al niet wisten -over wat goed zou zijn van een jaar ertussen uit- werd aangevuld met inspiratie en nieuwe nieuwsgierigheid. En in een tijd van Trump en Wilders werd die kennis bovendien voorzien van hoop dat het met de aarde ‘die wij niet van onze ouders erven maar van onze kinderen lenen’ toch nog goed komt…
