drie maal recht …

Camaret sur mer. Kerk met scheepsmodellen tussen de bogen op de kaai.  Buiten dienst gestelde vissersschepen op het strand gestrand in de baai. Bretons crêpefeest in de stromende regen. Een dag of drie hadden we de tijd om deze ‘hup’ richting a Coruna te beleven. Langer dan ons lief was, want we zijn op weg naar het zuiden en pruttelden tot nu toe met name richting het westen.

Toch is een dikke week na aankomst in Bretagne er nog absoluut geen sprake van de ‘sprong’ naar Spanje: lagedrukgebieden lijnen zich om de drie dagen op en brengen stromende regen en/of keiharde wind mee. Voor de derde keer liggen we serieus verwaaid…

een nieuw laagje dat een oversteek riskant maakt…

steppen naar de boulangerie

We zijn een kei geworden in het stellen van lange landvasten, het draperen van stootwillen (‘knallers’ volgens Minne) tussen kaai en schip en constateerden recent dat we tot op heden meer op 1 oor gelegen hebben in de haven dan op zee…

Sneu? Gefrustreerd? Absoluut niet! We hebben het heerlijk met elkaar en genieten van de vrijheid die we hebben. Dat we iets achter lopen op het verwachtte schema houdt ons bezig maar overheerst niet. Tussen de buien door schijnt de zon, warmt het zand snel op en liggen we toch best vaak op het strand.

God in Frankrijk: rijke lunch in de kuip

steenmannetjes maken op de kaai van Camaret

Bij meer typisch Bretons weer wandelen we naar een klif, klussen we aan de boot, knutselen we prinsessenkastelen en steppen we door het durp.

Op de basaltblokken in de baai van Camaret kwamen we Mik en zijn vader tegen. Mik is 5 en meteen een grote vriend van Louise. De volgende dag trok hij met ons op en bleef gezellig artisjokken eten. Als hij en fam weer met de boot verder trekken wordt er uitgebreid uitgezwaaid.

Diner met onze gast ‘Mik’

De kids hebben ondertussen het ‘vissen’ opgepikt. De golfbreker van het dorp staat bij de schemer vol met vissers. Onze minuscule krabvanghengeltjes (met de wasknijper aan het eind) hebben we omgebouwd tot serieuze hengels-met-haak en we hebben er al beet mee gehad (‘hij voelt zwaar!!!) meldt Minne dan. Louise hengelde al een baars tot boven het wateroppervlak maar die viel helaas van de haak. De van mede-vissers gekregen makrelen verzachtten de pijn en werden in volste concentratie door de kinderen gefileerd. Louise overwon haar angsten, tilde de vissen op en bestudeerde de ingewanden (‘hij heeft garnaal gegeten!’). Minne peuterde lekker een oog uit zijn makreel.

geen angst vs angst overwonnen

gastronomische anatomische makrelen les

‘s Ochtends, soms ook ‘s avonds, bestuderen Caatje en ik het weer. Kleine weergaatjes, krap drie dagen, laten we schieten. We willen niet twee dagen dieselen en daarna 25 knopen op de kop krijgen in het laatste etmaal tot a Coruna… Dus weer een dag aangenaam en/of nuttig besteden. Inkopen doen, de checklist-rondes over de boot doen (lopend en staand want controleren, motor controles doen) etc. Ook fijn en soms zelfs meditatief.

Het wachten brengt ons mooie opties. Minne en ik konden een medelander die gevallen was in Camaret en geopereerd moest worden helpen zijn boot naar Brest te varen. We gingen samen met de bus terug naar ‘de meiden’ en zagen zo een mooi stuk van Bretagne.

Sea Repatriation Team

Opwarmen aan de bar. ‘Die meneer praat met een andere stem’

Herfstbladeren zoeken op weg naar de bus

We beleefden met z’n vieren een Bretonse crêpefeest (crêpe met dikke worst!), dansden mee op doedelzakmuzak (de kids althans) en stonden uren in de rij om de Franse logistiek rond de crêpebakkunst te bewonderen.

Crepe Marikes

Een smiley-smile staat garant voor oneindig veel crêpes aux sucre na de fromage-jambon start

en: we voeren naar Brest om ‘grote Minne’ op te pikken die een oversteek met ons met potlood in zijn agenda had geschreven. ‘Kleine Minne’ was al dagen aan het oefenen op zijn zin ‘ik heet Minne, hoe heet jij?’ en kon niet wachten tot zijn naamgenoot aankwam. Vanwege chaos bij de Franse spoorwegen werd het een latertje, maar de volgende dag kon de ontmoeting plaatsvinden en glunderden de kinderen al snel omdat er nieuwe blije prikkels aan boord kwamen met onze opstapper.

Minne bracht ook prachtig zeilweer mee en zo kabbelden we, onder andere op de halfwinder, richting de baai van Douarnenez. Daar kon langs de prachtige rotskust voor het eerst de spijker erin. In de zon zwommen we rondjes rond de boot (18 graden, dus we bibberen ons voort) en besloten te gaan vissen in de schemer.

Is dit nou Spanje of al weer Frankrijk?

voor het eerst op anker deze reis!

Grote Minne leest voor uit het Frans aan de fans

ziet er aantrekkelijker uit dan het is (voor een volwassene)

Makrelen hadden niet gebeten tot nu toe in onze sleepconstructie, dus dan maar gewoon hengelen. Opeens ‘voelt het zwaar’ ( 🙂 ) en takelden we zowaar een heuze pijlinktvis uit het fluoriserende water. Hij keek wat onthutst, maar eindigde ondanks de smekende blik en na een enorme partij boze inkt te lozen in de ‘pruts’ (quote Louise).

Calamaris in de pocket

op youtube een lesje calamaris fileren gevolgd. See 1, do 1, teach 1 …

De weerkaarten gunden ons niet nog een dag voor anker, er komt weer een storm aan, en na het anker gelicht te hebben zeilen we naar Douarnenez/Treboul. Lieflijk, rustig, weinig mede-liggers.

Gelukkig verstaan de kids noch de Fransen de lyrics: ‘the vagina of Jelina, la la la’

‘Regenwormen’ is het favoriete tijdens-de-regen-spel. Louise leert grote en kleine Minne de fijne kneepjes

De inktvis werd calamares a la plancha en de voorspelde wind en 30mm regen spoelde het zout van het dek.

pijlinktvis op weg naar calamaris a la plancha

Maar dan: er komt een hoge drukgebied aan! We plannen: vrijdag trossen los. Kan grote Minne ook nog met ons mee. We durven het nog niet te geloven maar zijn er ondertussen wel klaar voor: Le Grande Large

Caren wordt overmand door emoties: er lijkt een serieus weergat op komst!