Roadtrip Marokko

Onderaan dit blog een link naar een filmpje!

Bij de luchthaven huren we een Clio. Zo geregeld allemaal. Parkeerterrein af, lekker leeg hier de wegen, geen hond (noch kameel) te bekennen, rechts af, rotonde op, politieagente… Langs de weg gezet: stopbord genegeerd. Pardon? Oh, ja, pardon, stom ja, uh, inderdaad herkenbaar bord, ook als je geen Arabisch leest. Rijbewijs? Rijbewijs. We doen ons best niet giechelig over te komen. Net een auto onder de bips en nu al langs de weg! 400 Dirham (40€)? Oké, maar we hebben slechts 200 bij ons. Excusez? Rijbewijs geconfiskeerd!? Na twee bochten in Marokko??? We giechelen allang niet meer. ’Bienvenue en Marocco’ gooien we er iets aarzelend in, hopen op een zwak plekje in het hart van deze onweerbarstige mevrouw de agente…

Even later rijden we verder, met rijbewijs en buitengewoon veel interesse in maximum snelheden en andere verkeerswenken langs de weg. Agenten en roadblocks zijn er in overvloed ontdekken we en we treden ze behoedzaam tegemoet, zonder verder ook maar 1 keer opgehouden te worden. Sterker, we constateren dat iedereen die we hier tegen komen bijzonder vriendelijk is en veelal enorm behulpzaam.

Fez is anders dan Rabat een hectische stad en daarmee meteen ook indrukwekkend. Chaotisch verkeer, oneindig veel mensen op straat en hordes ezels, kippen, schapen en geiten in levende of vers gefileerde vorm, bergen kruiden, olijven, dadels en andere koopwaar op straat, handwerkers, ezelpoep, zwerfkatten. We wanen ons in de middeleeuwen.

Fez, althans, 1 / 12e er van

Homeschool op het dakterras.

1000-en-1-nachten-gedachten

De eerste nacht kan het gestel van ondergetekende het blijkbaar allemaal niet aan. Koorts en frequent toiletbezoek beletten de volgende dag verdere verdieping in de stad, terwijl Caatje zo dapper is met twee kids de souk in te trekken. Al snel is een gids aantrekkelijk en geregeld. Voor de kids lijkt het bijna te veel allemaal, al maken de jurk, het goudzilverglimmende prinsenpak en gouden muiltjes (voor ons dochtertje en een setje om mee te nemen naar ons ‘nichtje’, dat snapt u wel) erg veel goed.

De fitte ploeg op jurken-jacht (foto: Louise)

Theetijd voor de Prinses

Minne in het prinsenpak, incluis ‘gouden klompjes’ ‘voor het nichtje’…

de ‘riad’ heeft vele trappen en gangen en de meest mooie glimmende attributen

Rooftop modeshow met vers verworven jurk

daar gekocht

Prachtige architectuur in het centrum van Fez, en eindelijk genoeg ruimte om eens een sprintje te kunnen trekken

We vervolgen onze reis richting het zuidwesten: de Sahara. Als tussenstop hebben we een hotel met zwembad: dat motiveert de kinderen superbraaf de best lange autorit uit te zitten. We rijden door het Atlas gebergte, en komen langzaamaan zeker in Berber-gebied, incluis ontelbare schapen met herder en leren tenten. Prachtige beelden en fantastische landschappen.

graag zelf even een nummer van Ennio Morricone erbij bedenken

Redding is nabij! We hebben een oase gevonden!

even checken of dit geen fata morgana is

Na het zwembadhotelletje trekken we verder richting de woestijn. Steeds meer lijken we in het landschap van een Western terecht te komen. Het land is dor, her en der een cactus, de wegen zinderen, stof waait over de vlakten. Dan opeens openbaart zich een oase voor ons, met duizenden dadelpalmen. Wat een contrast!

de ezel wint het hier van de wielen, als favoriet vervoersmiddel

We komen aan bij een Kashba na een reis door een continu veranderend landschap. Steenvlakten, bergkammen, een oase in een rivierbedding (het regende de dag ervoor voor het eerst in 7 maanden!, we hadden mazzel dat onze weg niet weggespoeld was), rotsen, prachtig allemaal.

Onze kashba ligt ook weer in een oase, aan de rand van de Sahara. Binnen de lemen muren van het roodgele gebouw heerst vrede. Over en door het gebouw huilt de warme wind en versterkt het the Good, the Bad and the Ugly gevoel. Tussen de palmen ontdekken Louise en Minne al snel een zwembad: feest! Nog leuker wordt het dat Hans en Roos (van de Vagebond) toevallig letterlijk om de hoek rijden. Ze komen ff een drankje doen en we lachen om het idee dat we elkaar in de Sahara min of meer tegen het lijf lopen.

een bizarre match in plaats en tijd… Super gezellig ook!

We drinken extra veel (ondertussen frequenteert ook Caatje het toilet) en trekken lange broeken en een vestje aan. Gewaarschuwd voor de ijskoude woestijnnacht hebben we ook rugzakken met nog meer kledij bij ons. Is het wel genoeg?

‘Wat gaaf, kameel rijden!’ vs ‘mot dit nou echt?’

‘ik zie geen waterzakken hoor’

Achter de kashba staan onze dromedarissen klaar. Begeleid door ‘Mustafa’ in nomaden-gewaad trekken wij samen met een Nederlands stel op 4 drommedari de woestijn in. De dromedarissen zijn hoog, poeperig (volg de stront, dan kom je vanzelf bij het tentenkamp aan), schommelig en een tikje eigenwijs. Dat laatste leidt er toe dat de dromedaris waar Louise mede op zit plots door de niet misselijk lange voorpoten zeigt. Daarna knikt de rest van het gevaarte ook in elkaar -bij Ikea kunnen ze daar nog wat van leren- en weigert het lastdier verder te rijden. Minne die een en ander gade slaat vanaf de dromedaris waar hij met Caatje op zit vindt het bijzonder geestig. Loesje wat minder. Later stijgen we toch weer op en brengt de karavaan ons bij de tenten.

Louise en Jesse op ‘Jimmy Hendrix’

Caatje en Minne op ‘Bob Marley’

Jimmy Hendrix staakt en de reizigers zijn in afwachting van dienstmededelingen. In de woestijn mensen, in de woestijn ja!

Overleg met de vakbond. Eerst een geschilletje bijleggen: ‘wie staken er nu?: de kamelen of de dromedarissen?’

onze tent

Jimmy herkauwt wiet

Een lang verhaal kort: een nagezonden groep Chinezen maakte de Sahara ervaring iets minder exclusief, de nacht was bloedheet (lakentje en blote bast voldeden), de Sahara en de terugtocht in ochtendlicht was extreem mooi.

Louisa of Arabia

Lachen als een kamelen-berijder die kontpijn heeft

Ochtendgymnastiek

de hele fam

Beelden uit de jeugd over het heden gelegd

De terugtocht richting Bojangles werd ook weer opgeluisterd door een prachtige oase-stop, die ons werd aangeraden door SybAnne. Een wonderbaarlijk prachtige en goed verborgen plek waar het aantrekkelijk was geweest nog een dag te chillen.

telefonisch worden we de geheime oase binnengeleid

the school must go on

met dit dan als decor

verlaten dorp, dat in 30 jaar wegregent: huizen van leem

de kids zijn nog steeds geen vegetariër.

Maar we moesten door: Caatje had een op en neertje geboekt naar SybAnne omdat daar een neefje geboren was. We scheuren in een dag naar de boot terug en doen dat over een weg door een pas in de Atlas die de ideale proeflocatie voor Topgear zou zijn. Briljant strak asfalt en we komen amper een mede weggebruiker tegen.

Zo sluiten we met een uitzwaai van Caatje na een korte week onze rondreis door Marokko af. We waren ontzettend blij Marokko aangedaan te hebben. Wat een prachtig, ontzettend prachtig land, wat een lieve en op aangename wijze trotse mensen.

Let op: MOVIE!!!

Klik Hier voor nog een kleine extra impressie met bewegende beelden!