Rabat-Lanzarote

8 tot en met 13 oktober

Windstil en golfloos ligt de Atlantische Oceaan erbij als we eindelijk de Bouregreg afvaren. We zijn het achterste schip in een konvooi van vier. Voor ons de loodsboot, dan de Liefde en de Vagebond en dan dus wij.

Bij de dounae-steiger hebben we met z’n drieën ‘uitgecheckt’. Uiteindelijk later dan gepland omdat meteen na de start onze motor een alarm gaf. Probleem met de koeling. Meteen zijn Hans en Peter aan boord om te helpen. Het lijkt de boiler te zijn die lekt, we fixen eea en kunnen dan toch de box uit. Een moment waar we al ongeveer drie dagen op wachten. Er is een zuchtje wind voorspeld voor de komende dagen waar er eerder absolute windstilte heerste. Perfect moment om gedoe met de motor te hebben. Not.

Wachten op de drone-politie

De geconfiskeerde drone wordt teruggeleverd en de snuffelhond zonder zeebenen bestudeert het dek. We mogen gaan.

Voor opi is het bijzonder langs Rabat te varen en de oceaan op te gaan. Voor ons ook, al was het maar omdat we niet eerder met opi voeren. Gezellig! Jammer alleen dat het niet waait. De Vagebond gaat toch proberen te zeilen, de Liefde motortsailt langzaam weg en wij middenmot(or)en er tussenin. Op onze weersatelliet-ontvanger komen de eerste beelden door: voor de volgende dag bewolking, zien we, en er is mist op komst. Niet onverwacht met dit weer.

De eerste dag is meteen exemplarisch voor wat zes dagen komen gaat. Motor aan. Grootzeil op tegen rollen (van het schip). Wind 8 kts op de kont, genua uitrollen, motor uit. 3 kts door het water, zo gaat de crossing 10 dagen duren! Koers verleggen, halfwinder op. 4 kts! 10 minuten later halfwinder in het wand want wind weg. Motor aan. Wind terug, twee voorzeilen uitgeboomd, etcetera. Heavy downwind sailing is dit niet, maar intensief zeilen is het wel. Ook heiig trouwens. Zeg maar mistig plots, of potdicht eigenlijk opeens. We oefenen nog maar eens met de radar, want potentieel stikt het hier van de vissers. Al zie je die houten bootjes zonder licht of radarreflector eigenlijk toch niet. Maar we zitten nog dicht onder de kust, een mijl of 15, dus we letten goed op.

Opi in de mist

Opi draait mee in de wachtjes en maakt het wachtschema daarmee luxe. We slapen als roosjes op de rustige zee. Als we zeilen is het zelfs idioot stil aan boord. Tot de druk wegvalt en de leiogen knallen. Klabaf! Auw!

alle zeilen bij

De Vagebond meldt zich in de nacht over de VHF. Schroef kwijt! We schrikken daar van. Meer dan Hans en Roos zelf lijkt het, want die zeilen toch altijd al vrijwel alle mijlen en kunnen bijvoorbeeld ook zonder de schroef prima stroom draaien. We besluiten in de buurt te blijven, al beseffen we dat we weinig voor ze kunnen betekenen. Wel kunnen we misschien helpen met onze reserveschroef die op de Vagebond past. Handig als er op de Canarische Eilanden niet snel een nieuwe schroef te vinden is…

Panne panne panne, pech pech pech, als je je schroef verliest, varen wij heus niet bij jullie weg

Onze ‘verbeteringen’ aan het passaattuig werken goed. Met Casper (Summerwind), Hans en Peter hebben we wat modificaties bedacht aan de boom, de schoten en de bulletalie en we merken dat dat nog meer rust en comfort oplevert. Fijn. De dag (no 2) schiet om. Tegen borreltijd trekt het weer dicht op zee. We scheren nog steeds langs de Marokkaanse kust, een mijl of 20 off shore en wanen ons veilig voor vissers nu. Tot plots en ‘uit het niks’ een vissersbootje opdoemt uit de nevel. We schrikken ons rot, hij is pas 50 meter van de boot zichtbaar geworden en wijkt nét op tijd uit. We slaken net een zucht van verlichting als de hengel plots keihard ratelt. Beet! Niet een vis maar een visser! Het bootje is allang uit zicht als ongeveer 200 meter lijn later de lure (plastic lok-inktvisje met een haak, in dit geval) losschiet. Wat een mazzel! We sneden de lijn bijna door.

auto’s parkeren op het achterddek

We zeilen vol tuig met de motor bij in pruttelstand door de nacht en in de mist. Na het visser-incident zijn we meer uit de kust gestoken. Aan dek is het zeiknat en best fris daardoor. Het zeilpak is uit de natte cel getoverd na weken van onbruik. Uitkijken over zee lijkt zinloos: waar moet je op letten? Geen maan nog, die komt laat op, een enkele ster is wel te zien raar genoeg. Knal! Dat was op de boeg, schuur, oh nee, een staak! Motor in de achteruit, te laat, we zitten vast! Alweer. Niet te geloven! ‘Caatje, kom je even aan dek?’ We strijken de zeilen, de motor gaat uit. ‘Midden’ op de oceaan, in de mist, in de nacht vastzitten aan de zeebodem! Aan een staak dit keer dus, die onder het onderwaterschip klem zit. Hoe is het mogelijk? Ze horen langs de boot te scheren, die staken en geen problemen op te leveren. Theoretisch dan.

We trekken de staak aan boord. Zo kan ie met zijn betonnen gewicht geen schade aan de boot opleveren. Vanaf het zwemplatform moet eerst de hydrovane ontzet worden. Het roer daarvan is door de krachten van de lijn haaks op de vaarrichting komen te staan. Gelukkig is het roerblad gemakkelijk te verwijderen. In het schijnsel van het heklicht zijn honderden vissen te zien die interesse lijken te hebben in onze staak-ontmanteling. Ook blijkt vanuit deze lage en buitenscheepse positie de swell hoger dan verwacht. Met de pikhaak valt het distale deel van de lijn van de staak, achter het onderwaterschip, nét uit de peilloze diepte op te pikken. We sleuren de lijn aan boord en snijden hem door. Nu wordt het spannend! 1: zijn we los? 2: wat zit er nog allemaal aan de boot vast?

We kunnen de lijn die aan de staak vastzit makkelijk aan dek trekken. We lijken los dus! Maar met de ervaring van de schroefloze Vagebond vers in het geheugen durven we de motor niet meer te gebruiken nu. Zit er lijn in de schroef? Om het roer? Inspectie van het onderwaterschip lijkt het best nu. Waar het zeilpak net nog de outfit was, is poedelnaakt nu de dracht. Mét snorkel, zwemvliezen, het zeilmes en het onderwater zaklampje van de RF. Het zeewater is niet koud, wel erg donker. Bojangles deint in de golven en van onder de kont valt nét de schroef te zien. De vissen zijn weg. Niet geïnteresseerd blijkbaar in een naakte homo sapiens die midden in de nacht op de oceaan onder zijn boot zwemt. Jammer dit. Wel fijn dat we verschoond zijn van nog meer vistuig. ‘We kunnen door Caatje, lijnvrij!’.

eindeloos veel tijd voor spelletjes met opi

De wind blijft een lastige factor. Terwijl de oceaan af en toe zo rustig is dat Louise een variant op mikado met ons kan spelen in de kuip, proberen we van het zeilen het beste te maken. Het superfijn dat opi van de partij is want hij entertaint op alle mogelijke manieren de kids zodat een in opzet saaie tocht steeds feestelijk blijft. Omdat er drie volwassenen zijn hebben we ook veel tijd om aan de boot te besteden.

Bouwmeester bouwt met Bever Bert

Voor het eerst laat predictwind ons in de steek. beloofde wind komt niet. Omdat we weten dat oma over een paar dagen op de kaai in Lanzarote staat en het leuk is voor de verjaardag van Louise de oceaan even achter ons te laten, gaat af en toe de tor aan. School wordt heropgestart, we krijgen routine op zee.

Door Caatje en kids gebakken Half-way-appeltaart!

Omdat vissers een thema blijven komen we ze nu zelfs 50 mijl uit de kust tegen in een piepklein houten bootje. Dik ingepakt in winterjassen begroeten ze ons en leiden ons langs hun vistuig. We bieden de twee mannen koude frisdrank en koekjes aan.

Het is blijkbaar fris in een klein bootje

Midden tijdens de oversteek ratelt eindelijk de molen van de hengel. Beet! We halen een helblauwe Mahi Mahi (goudmakreel) binnen, tot aan de zwemtrap. Hij wordt geflankeerd door drie nieuwsgierige soortgenoten. Een paar minuten later kan ie ook weer met ze verder zwemmen want de woest spartelende vis valt van de haak. We slikken ons Pavlov-speeksel weg en eten couscous zonder…

Een blauwe goudmakreel

Ook wel weer eens leuk, een spiegelvlakke oceaan. Je ziet veel meer zo. Bijvoorbeeld een paar dolfijnen, of is het een walvis? heel erg in de verte. Of een schildpad, die voorlangs kruist. Een schildpad? Wat zwemt ie raar! Met 1 fin wrikkend boven water??? We draaien om en vinden dit toch inderdaad geen schildpad. Maar wacht, dit lijkt verdomd veel op een Ocean Sunfish, ofwel maanvis, ofwel mola mola! Dat is cool!

dolfijn-festijn

Vlinder en Prinses

Lanzarote lopen we in de avond aan. Althans, kwa land in zicht. De hele nacht en ochtend dobberen we langs de kust. We zetten ons schrap voor Venturi effecten. Inderdaad neemt de wind toe als we tussen Fuerteventura en Lanzarote inzitten, maar reven hoeft niet. Eindelijk knallen we boven de zeven knopen op omi af, die aan de kante staat te zwaaien. De kids omhelzen haar maar moeten daarna op draf de steiger 20 keer op en af rennen na zes dagen zee. Land! naja, Eiland!

op(i) naar omi

Omi is opgepikt en meteen ondergedompeld in het (door omi zelf fantastisch voorbereidde) knutselwezen

Next: Loes jarig, vakantie met opi, omi, Arjen, Marloes, Tieme en Gijs en daarna met onze lieve ‘Amsterdammertjes’