Lanzarote – Tenerife – la Gomera

Omdat het windstil is en de haven dus bloedheet, ontstaan het plan een nacht bij Papagayo te gaan ankeren: losgooien en van Playa Blanca (Lanzarote) naar Santa Cruz (Tenerife) varen heef in ieder geval geen zin. Het is heerlijk de haven, handig tijdens alle klus en bezoekdagen, te kunnen verlaten en weer op zee te vertoeven.

Agape meets Bojangles

Samen met de Agape pruttelen we een kwartiertje op de motor en zoeken dan een stek uit op een halve mijl van het strand. In het heldere water zien we al snorkelend het anker midden tussen de rotsen liggen en verkassen dus nog een keer. Als het begint te schemeren worden we voor de borrel uitgenodigd door Rob en Conny en de kids en eindigen op de Agape met een gezellig dinertje.

Eerste Open Water Snorkel Sessie.

Ja ja ja ja ja, een vis, ik zag een vis!

De volgende dag staat er een licht windje: het anker gaat op. Als we tussen Lanzarote en Fuerteventua varen trekt de wind uiteindelijk aan en met een knik in de schoot genieten we van het met z’n viertjes zeilen. We hebben nieuwe playmobiel en ander speelgoed gekregen, onze luisterboeken en eindeloos veel muziek. En natuurlijk vissen we onverminderd enthousiast door: we willen ook eens een vis vangen!!!

Ook moeten we nog post aan de Sint op de bus doen. De kinderen maken verlanglijstjes en we stoppen ze in een fles die richting Spanje wordt geworpen.

Aan Sint Nicolaas. Calle de la Playa 1, Mira, España

Als het donker wordt halen we de twee lijnen in. Er zit zo waar wat aan de vaste lijn. Een iets onooglijk exemplaar dat per ongeluk in de flank geraakt is door onze haak en daarbij ernstig gewond is geraakt. Sneu.

Op de AIS zien we ook de Antares de haven verlaten en zo zeilen we in een klein konvooitje de nacht in.

We slapen lekker in onze zeekooien: de kids en Caatje in de kajuit, Jesse in de boeg.

In de ochtend zetten we de activiteiten voort als plots de vaste lijn (dus  niet die aan de hengel) pral gespannen staat. Beet! Minne en Louise springen op het achterdek. Een forse mahi mahi (of Dorado, kijk naar dit spectaculaire BBC filmpje en verwonder je meteen ook over de vliegende vissen die we in het volgende blog gaan tegenkomen)! Dit keer laten we hem niet van de lijn vallen! We hijsen de vis aan boord en dienen hem iets goedkope rum toe. Een uurtje later is de vis gefileerd, niet nadat Minne honderd schouderklopjes geeft aan zijn vader en Louise een feestelijke tekening maakt van onze grootse vis-prestatie.

Yes! Onze eerste ‘Mauwy Mauwy’ (quote de kids)

Nee, dit is geen neusvis…

Met twee dikke filets, gemarineerd en wel in de koelkast, stomen we richting Tenerife. Van ver zien we het eiland liggen: rotsachtig, hoog, groen ook en weer heel anders dan Lanzarote.

Indrukwekkend stadse aanloop van Santa Cruz na de eerdere dorps aandoende haventjes van de Canarische Eilanden

Voor de schemer invalt liggen we vastgeknoopt en trekken de stad in. Echt gezellig kan je het niet noemen, en we besluiten voor het eerst deze reis ons te bezondigen aan de Mac Donalds. Goed, die hebben we dan ook weer gehad, tot we weer vergeten zijn hoe triest het eten is…

De Agape en de Antares liggen ook in de haven en we nodigen de crews uit voor ons visfeest de volgende dag. Het wordt heel gezellig en zelfs alle kids nuttigen de vis die geserveerd wordt (‘lekkere kip mam!’).

Vis (of toch kip?) feest

Na een uit sentiment geboren bezoek aan El Corte Ingles (voor een vorige crossing ooit ingeslagen, al snel besluiten we een bezoek te brengen aan goedkopere supermarkten) kunnen we na een paar nachten Santa Cruz weer door. Wederom vertrekken we tegelijkertijd met de Agape voor een rit langs de kust naar het zuiden. Het waait fantastisch, tussen de 15 en 25 knopen en we knallen naar zuid Tenerife, Los Cristianos: de haven naast het vliegveld waar Haas gaat landen. Mooi op tijd knopen we vast en springen in de Taxi om Diederik op te halen. Wat super gezellig weer een vriend aan boord te hebben!

De derde wolk sinds Finistere

We eten Japans: dat lijkt ons tussen alle kansloze tenten bij de haven nog het minst rampzalig. Een erg romantische aankomst is het daarmee niet voor Diederik, maar functioneel is de stop in ieder geval wel: dichter bij een luchthaven kan je niet landen met de boot, maar verder is de haven er een om volledig over te slaan…

Met Diederik aan boord gooien we los richting La Gomera, met, hoe kan het anders, de Agape naast ons. Het waait niet, het waait knoepert hard, we varen voor de wind en aan de wind, de zee is vlak, kolkt, kruist. De laatste paar mijlen gaan we als de rook. Tot we die ook ruiken. De stopknop van de windgenerator smeult en nadat we de nodige ingrepen doen kunnen we veilig de haven invaren. Daar wacht ons een gigantisch Hollands ontvangstcomité dat ons helpt de havenmeester te handelen en Bojangles in de vlagerige wind af te meren. Dank jongens! Meteen hebben we een borrel aan dek: wat feestelijk aankomen!

Links een rots, rechts een rots. Binnen en buiten de auto, dat begreep u al.

en hier dan de keien…

La Gomera is prachtig. Zonnig, koel en zwart in de winderige haven, dramatisch bewolkt, groen en nat landinwaarts. Met een huurautootje verkennen we het eiland. Diederik en Caatje maken nog een enorme wandel-afdaling richting Agulo.

Uitzicht op Agulo

Farewell to the Canaries

Onvermijdelijk is het ‘shoppen voor impuls-gevoelige mannen’ in de onvoorstelbaar breed geassortimenteerde Chineze prullaria-winkels. Zonder een tasje prul kan je niet met goed fatsoen de oceaan over…

crossing-voorkoken

En dan begint de discussie: wanneer kunnen we naar de Kaapverden oversteken??? Het waait of te hard, of te weinig, of de golven zijn arelexed hoog. We puzzelen ons suf op de dagelijks diametraal veranderende weerkaarten en gribfiles en Diederik levert ruimhartig extra rek in de tijd als we die nodig zouden hebben voor een veilig vertrek … Donderdag dan maar? We slapen er nog een nachtje over…