Crossing: Canarische – Kaapverden

Als Diederik nog thuis op de bank zit bellen we hem al om te bespreken wat de opties voor hem zijn als we niet op tijd richting de Kaapverden kunnen vertrekken. Niet op tijd om zijn vlucht naar huis te kunnen halen. Het waait vaak harder dan normaal en de golven die door een depressie noordelijk van ons worden veroorzaakt, zijn indrukwekkend hoog. Diederik wil vanzelfsprekend net als wij op geen enkele manier een risico nemen door te vertrekken omdat het schema ons daartoe dwingt en inventariseert meteen de opties. Tegen de tijd dat we in La Gomera liggen, met Diederik al een paar dagen aan boord, is er in dat opzicht dus ook geen enkele stress. Er branden geen tickets in een broekzak en er is een ruime marge om een latere vlucht te nemen. Dus focussen we op het weer en de ‘sea state’ en op niets anders. Fantastische opstapper wederom, ook al in dat opzicht.

Lastig zat overigens, dat weer, want het is nogal veranderlijk en de verwachtingen kloppen abnormaal vaak niet sinds 2 weken. Gebieden met harde wind jakkeren over de kaart naar het zuiden, verdwijnen, komen terug en ondertussen zijn er fronten en troggen op plekken waar wij ze niet verwachten. En dan die golven. Hoogtes tot 5 meter worden aangegeven, maar dan wel weer met een aangenaam lage frequentie. Maar ook een minder hoge golf, van een meter of 3, is lastig te waarderen als je rustig in de haven aan vier lijnen en biertje zit. Waarom zou je de zee op gaan als ie niet bijkans vlak is?

Als de kinderen pitten buigen we ons nogmaals over de kaarten en gribfiles. Over twee dagen ziet het er best goed uit eigenlijk. Er is nog fors wat wind voorspeld, tot een knoop of 25 (6 Bft) , maar daar hebben we eerder in gevaren zonder problemen. En de golven zijn best hoog, maar lijken op papier acceptabel qua frequentie. Komt bij: de Bojangles kan wat wind wel waarderen, weinig wind leidt tot weinig voortgang en we willen niet meer zo veel motoren als van Marokko naar Lanzarote. Later vertrekken levert minder golven maar ook minder wind. We kijken elkaar en hakken de knoop door: nog twee nachten en vamos!

We gaan voorkoken en brengen de boot in zee-staat. De avond voor vertrek gaan we supergezellig met z’n vijven uit eten en nemen de wachtschema’s en pillenmixen nog eens door. We hebben zin in deze ‘oversteek’, ruim de langste tot nu toe, maar vinden het allemaal om verschillende redenen spannend, al is de gemene deler: ‘hoe doet de boot het, hoe doet de crew het?’

Tegelijkertijd met Rob en Agnes van de ‘Rings’ varen we uit. De steiger staat vol met vrienden en we worden uitgebreid uitgezwaaid. Wat lief.

Op naar de KV! Zien we nou een licht gespannen blik op rechts ???

De zee is rustig als we buiten zijn. Er accelereert niets, er is zelfs nogal weinig wind aanvankelijk. Maar in de loop van de dag neemt de wind toe en komen we op tempo. De Rings vaart een paar mijl voor ons en levert in de avond een mooi wit lichtje in de maanloze donkerte. Via de VHF hebben we even contact. Wat leuk dat we elkaar na uren nog zien!

Toch eigenlijk best ontspannen dat oceaanzeilen. Jammer dat we niet aan happy hour doen!

Op dag twee heeft Rob al beet. Wij dromen slechts van mahi mahi. Wel  schieten we lekker op, met een dagafstand van 140 mijl en we constateren tevreden dat ons idee over de wind klopte. We zijn zuidelijk van de echt harde wind terechtgekomen voor ie ons bereikte.

Sprookjesprinses

De mannen vissen en/of praten er over, den ganse dag…

Drie meter hoge golven: ze zijn fantastisch. Voor het eerst deze reis hebben we echte swell en het is genieten geblazen! Als door een reusachtige hand wordt het schip opgetild en weer omlaag gelaten. Het uitzicht neemt oneindig ver toe, en beperkt zicht plots weer tot het golfdal om ons heen. En dat ongeveer 5 keer per minuut. Het blijft intrigerend. De kids lijken de golven niet waar te nemen en in de boot is het even comfortabel als altijd. Als de wind wat afneemt zetten we de kotterfok achter de genua en pikken een halve knoop erbij. En wat bizar is: we kunnen nog steeds met de Rings praten over de VHF. Soms zien we hem zelfs! Het is bijzonder zo lang op te varen met elkaar op de oceaan! Is het heiig trouwens?

De nacht is dun, een paar uur gaat de motor aan. Maar voor het ochtend is zeilen we al weer. In daglicht blijkt de hele boot oranje! De vlag is rood-oranje-blauw. Sahara-stof. Niet heiig was het dus, maar stoffig. Weird. We halen de halfwinder uit de zak en tikken de 8 knopen aan als de wind door gaat zetten. Omdat de Volvo Ocean Race boten ons al lang hebben ingehaald besluiten we de halfwinder heel te laten en wisselen die voor kotterfok in combinatie met de genua.

Kotterfok achter de genua. Scheelt weer een paar uurtjes

rood-oranje-blauw

Diederik wordt (nu al! 🙂 ) ongeduldig: nog steeds geen vis. Dat deelt ie met Minne die continu nieuwe lures aan de lijnen wil knopen. We wisselen af en toe een rood-roze voor een blauw-gele en dan weer zilver met een ander hip kleurtje. Er verdwijnt een hele lure (afgehapt?) en ‘s nachts ratelt de hengel twee maal. Er is weer wat plastic weggegeten. Jammer, al dat plastic in de zee. Wij eten ondertussen weer een voorgekookte schotel zonder vis. Toch ook lekker!

Vol pension en eigen plek op het aloa dek voor de ‘special quest’. En een infinity pool 360 graden in het rond.

Corvee, zelfs voor de kids. De gasten daarentegen verblijven na het diner in de hoofdsalon of de boordbibliotheek.

Op de Rings gaat het ondertussen ook goed vernemen we over de VHF. Ze zagen ons de afgelopen nacht. Bizar dat we zo dicht bij elkaar varen. En gezellig ook! Rob verneemt dat de kids nu al dromen van ijs als ze aankomen in Mindelo en gaat zelf aan de bak als ijscoman. Wat een vooruitzicht voor de Louise en Minne!

Het brood is op dus gaan we bakken. Heerlijk bruinbrood. Meteen ook half way cake want we schieten goed op!

Scheepsmaatjes in de kombuis

Berend Botje Berenbrood

Half-way-taart en tractatie!

Weer een nautische Royal Forces hit. Pinguïn spel!

Een dag later is het weer helder weer. Weer een dag die lekker un-eventfull gaat passeren? Nou nee dus: plots ratelt de hengel. We verzamelen ons op het achterdek en constateren dat niet alleen de hengel uitloopt maar ook de vaste lijn beet heeft. De vissen proberen zelfs een knoop te leggen in de twee lijnen. Enigszins ervaren ondertussen pakken we nu door en niet veel later liggen er twee mahi mahi’s gebroederlijk in de witte visbak klaar voor behandeling. Of, zoals Caatje zegt: ‘abstineren, portretteren, fileren en marineren’. De ukken zijn uitzinnig van vreugde en ook de volwassen crew is niet ontevreden over de afwisseling in dieet die dit gaat brengen.

ouwi ouwi!

Toegegeven, oneerlijke strijd, drie tegen twee…

We vragen ons af of het uit ecologisch oogpunt verantwoord is door te gaan met vissen. Wellicht  voor een maaltje voor de huidige avond? Mahi mahi marineren we immers een dag. Rob is al gestopt met vissen    op dag 2 met de vriezer vol… We gooien de lijnen weer uit en maken ons op voor fileren. Maar eerst lunchen.

Kabaal! De hengel loopt uit als een dolle! Dit is een dikke jongen! Mahi mahi’s manifesteren zich al snel aan het wateroppervlak, maar nu is er niets te zien. Sterker, deze krachtpatser trekt dwars door de rem van de molen heen. We passen de rem van de molen aan op standje potvis en kunnen eindelijk het uitlopen controleren. Er is al wel 200 meter lijn overboord! Ondertussen rollen we de genua in en loeven wat op om de druk uit het grootzeil te halen. Minne is inmiddels op voorspraak van zijn zus bij haar onder de buiskap gaan zitten: ze vermoeden dat we wel eens een neusvis (Minne’s naam voor een Marlin ofwel zwaardvis) aan de haak geslagen zouden kunnen hebben en verschansen zich.

Uit een krocht van het schip diepen we een sushi kit op. De kids beschouwen een en ander als een Montessori knutselwerkje en rollen enthousiast de ingrediënten in het matje.

Midden in de sushi-roes vergeten we bijna dat we nog midden op zee zitten. Maar daar helpt een roedel dolfijnen ons aan herinneren. Fantastisch! De big 5 van Diederik is bijna compleet. Die walvis nog … Over de VHF bestellen Rob en Agnes een moot. Nou, we hebben meer dan genoeg voor een tonijn-feest na aan komst. We verheugen ons daarop!

dolfijnen – matinee

Als de avond- in de nachtwacht overgaat trekt plots de wind aan. 15 wordt 20, 25 en zelfs 30 knopen. Zo zo, windje zeven in de rug, we vinden het overdreven veel. Bojangles vaart inmiddels met een dichtgereefd grootzeil en een puntje fok rustig z’n zes a zeven knopen downwind en houdt zich uitstekend. Ook de hydrovane geeft geen kick en houdt in de tweede versnelling ons schip mooi op koers. We pakken de iridium erbij en halen nog eens weerkaarten op. Hebben we wat over het hoofd gezien? Meer wind wisten we, maar dit is wel heel woest. Er ligt een trog over de Kaapverden die een dag later weg moet zijn. Misschien een uitloper ervan? Omdat het nou toch wel erg poeiert halen we de zonnepanelen van de bimini om hem op te kunnen doeken. Staand op het dekhuis worden we in de rug aangevallen. Flapflapflap. Aha, geraakt door een vliegende vis! Niet veel later landen ze bij bosjes in de kuip en gangboorden. We proberen ze in nog levende lijve overboord te zetten…

Voor de vijfde dag over stuurboord en een rifje voor de nacht

Downwind Diner

Kakelverse tonijn biefstuk…

Nachtwachtoverleg: derde of vierde rif?

wo = di

We berekenen hoe snel we moeten varen om de volgende dag voor de schemer in Mindelo aan te komen. Als we de 5,5 knopen volhouden gaat het lukken. Gaat een nacht dobberend voor Sao Vicente om te wachten op daglicht schelen. Caatje rolt de fok uit achter het grootzeil en naast de uitgeboomde genua en smokkelt er weer wat mijlen bij. Het wordt spannend nu. En wat zien we daar trouwens, aan de horizon? De Rings! Bizar, gewoon in beeld na vijf etmalen varen!

De dag is bloedheet ondertussen: we varen de wind bijna dood. Onder de bimini zoeken we verkoeling. Het zicht is niet briljant, we zien alsmaar geen land. Wel de Rings, op een afstand van 2 mijl. De land-inzicht-taart staat klaar en we gaan weer gastvlag-wisselen. Minne wil per se vissen, met z’n roze lievelings lure. We knopen uiteindelijk 2 lures aan een lijntje en hangen dat pro forma achter de boot: met een volle koelkast hebben we geen behoefte aan nog meer vis. Nog geen uur later zien, ja heus, zien we twee mahi mahi’s op de lijn afschieten en heeft Minne zijn eigen mauwy mauwy gevangen. Omdat ie nogal gehavend is nemen we hem toch maar in de koelkast mee naar Mindelo. Leuk voor Sanne, Dic en Mieke die binnenkort komen…

Wederom een traktatie van Diederik!

oud Hollands Kuip-Kleien

Ff iets anders dan een oneetbaar havenvisje…

Ja, zo hoort ie jongons. Meeste blauw boven.

Ff vergaderen. Hoe veel rondjes zullen we om Sao Vicente gaan zeilen? Of toch maar de haven in?

Dan eindelijk doemen de eilanden op uit de oceaan. We joelen en kussen elkaar en zijn trots, opgelucht, blij dat we er bijna zijn. Als de wind eruit kakt VHFen we ff met de Rings: ja, we zetten de motoren aan want willen niet met 3 kts voortgang riskeren niet voor het donker in de haven te liggen. In de laatste mijl rolt Agnes gehaktballetjes en wij weer een portie sushi.

Sao Vicente

Pleisterplaats…

Niks Kaapverden by Boeing. By Bojangles!

Zes dagen latten met de Rings. Over een uurtje eindelijk naast elkaar in een box…

Om 1600 uur liggen de Rings en Bojangles gebroederlijk naast elkaar in de haven. Rob serveert zijn ijs aan de kids en wij serveren champagne in de kuip. Wat een onvergetelijk fantastische tocht was dit! Wat was het fijn deze reis met Haas mee te maken en onze reis met hem te delen.

Typisch Kaapverdische borrel: Champagne en Kikkoman, Ballen en Sushi.

Our Own Ocean Race ‘Team Rings’ & ‘Team Bojangles’.

NB: binnenkort bewegende beelden van deze reis! Wil je op de hoogte blijven: meld je dan aan voor ‘new posts’ helemaal onderdaan deze pagina